Dementie bij mensen met een migratieachtergrond

Inspelen op de behoeften en achtergrond is eigenlijk niets anders dan persoonsgerichte ondersteuning en zorg bieden. Toch blijkt dat daar in de praktijk extra aandacht voor nodig is. Persoonsgerichte zorg is nog niet vanzelfsprekend. Hoe signaleer je dementie bij niet-westerse migranten en hoe maak je dat bespreekbaar, rekening houdend met hun waarden en normen?

Signaleren van dementie

In andere culturen is het taboe op dementie groot. Dementie wordt in veel culturen gezien als iets om je voor te schamen, of zelfs als een straf van God. Daarom zullen migranten er niet snel open over praten, wat het signaleren bemoeilijkt. 

Diagnose stellen

Verhoudingsgewijs groeit het aantal mensen met dementie sneller onder migranten. Toch is er sprake van onderdiagnose. Dementie wordt vaak niet herkend. De eerste generatie migranten komen minder snel op consult bij de huisarts met klachten over het geheugen omdat ‘vergeetachtigheid er nou eenmaal erbij hoort’. Huisartsen waren - zeker in het verleden - geneigd om vragen te stellen die wat minder op de migrantendoelgroep van toepassing zijn. Zo vroegen ze of de patiënt zelf het eten bereidde, of hij de administratie nog bijhield. De oudere migrant wordt vaak van alles uit handen genomen, waardoor dergelijke taken al lang niet meer tot het reguliere tijdverdrijf horen.

Informele hulp

Bij migranten met dementie speelt familie een belangrijke rol. Van de niet-westerse mensen met dementie woont 99 procent nog thuis. Informele hulp biedt dan een grote uitkomst. Hulp van buitenaf wordt bij informele zorg vaak pas vrij laat ingeroepen. 

Meer informatie

Meer informatie en tools voor mensen met een migratieachtergrond?

• Informatie over dementie op de website huisarts-migrant
• Materialen over dementie bij migranten op pharos.nl  
• Publicatie Diversiteit bij informele hulp bij dementie (pdf) van het KIS