Onderzoek 'Palliatieve zorg: alles zeggen is niet alles'

Gepubliceerd op: 20-02-2012

Verschillen tussen culturen bij palliatieve zorg

Er zijn wel grote verschillen in:

• Rituelen bij sterven en ziekte.
• De mate van vertrouwd zijn met palliatieve zorg, de rol van familie en de gemeenschap.
• Gewoontes bij hygiëne, omgang met mannen of vrouwen en het tonen van emoties.
• Opvattingen over leven en dood, goede zorg, religie en levensbeschouwing.

Openheid over diagnose

Uit onderzoek van Fuusje de Graaff uit 2012 bleek dat er vaak een discrepantie is tussen de Nederlandse opvattingen over palliatieve zorg en die van veel Turkse en Marokkaanse families. Turkse en Marokkaanse families verwachten dat een arts tot het laatst toe probeert een patiënt te genezen en hoop blijft geven. Ook bij een ongeneeslijk zieke patiënt. De familie zit vaak met het medisch oordeel ‘ongeneeslijk’ in haar maag en zal dat de patiënt vaak niet vertellen, om deze te beschermen en zijn hoop niet te ontnemen. Pijnbestrijding in de laatste fase is soms ook een heikel punt. Ze zijn bang dat morfine hen suf maakt, terwijl ze helder voor Allah willen verschijnen. Lees meer over het onderzoek op de website van NIVEL.

Denk in individuen

Toch is het belangrijk niet in stereotypen te gaan denken. Niet in alle families met een migratieachtergrond wordt hetzelfde gedacht. Actiz heeft een project uitgevoerd over interculturele palliatieve zorg, waarbij succesvolle praktijkvoorbeelden van zorg aan ernstig zieke mensen met een migratieachtergrond zijn verzameld. Belangrijke conclusie daarin was ‘denk niet in culturen, maar denk in individuen'. Meer informatie hierover in dit rapport Interculturele palliatieve zorgvan ActiZ.